Ja, ja, dat zeggen ze allemaal!

Het is weer vrijdagavond. Voor veel amateurvoetballers is het morgen een grote dag.  Dé uitwedstrijd tegen de koploper moet gewonnen worden om aansluiting te behouden op de ranglijst. De hele week is er door 16 spelers hard getraind om kans te maken op een basisplaats. Dinsdag's een loodzware conditietraining en donderdag's veel tactische partijvormen waar je aan de gekleurde hesjes al een beetje kan zien wie er mag gaan starten.

Na een woelige nacht word je zenuwachtig wakker. Een broodje eten, bakje koffie om vervolgens onder de douche te springen en op weg te gaan naar je eigen sportpark. Om 11:00 speelt de B1 een thuiswedstrijd. Even lekker genieten van de weinige dingen die goed gaan en discussiëren met je teamgenoten over de handelingen die voor verbetering vatbaar zijn. Halverwege de 2e helft is het zover. Op het afgesproken tijdstip komen je ploeggenoten bijeen voor de wedstrijdbespreking. De trainer geeft de opstelling prijs en ja hoor, je staat erin! Wat een heerlijk gevoel geeft dit iedere week weer. Jouw dag kan niet meer stuk en je gaat straks bewijzen dat de trainer de juiste keuze heeft gemaakt.

Inmiddels is het 2 uur in de middag en ben je begonnen aan de warming-up. De sfeer is opperbest maar nu gaat het wel erg dichtbij komen. Hét moment waar je de hele week op hebt gewacht. Nog even terug naar de kleedkamer voor de laatste yell en dan alles uit de kast halen om die overwinning binnen te slepen. Pas dan is jouw weekend geslaagd.

Eindelijk, half drie. De scheidsrechter, een man van ruim 65 jaar, fluit voor het eerste signaal. Zijn warmig-up stelde overigens niet veel voor. Pas om kwart over twee betrad hij het veld om enkel even wat rek- en strekoefeningen te maken. De wedstrijd is begonnen en in de beginfase zijn beide teams aan elkaar gewaagd. Tot aan de rust wordt er niet gescoord en gaan beide teams met een 0-0 stand rusten. De wedstrijd is fair en zonder vervelende incidenten wordt de kleedkamer opgezocht. Misschien niet benoemingswaardig maar tegenwoordig weet je maar nooit.

Na een preek van de trainer over wat we de tweede helft beter kunnen doen, gaan we weer richting het speelveld. Maar dan gebeurt het. In de 62e minuut ga je een kopduel aan nadat je tegelijkertijd met je directe tegenstander in de lucht gesprongen bent. De bal springt weg, de scheidsrechter draait zich weg van de situatie en lijkt verder te gaan met het uitvoeren van zijn vermeende observaties. Achter de leidsman klinkt een "aaah" geroep waarop de man in het zwart zich omdraait. Jij en je opponent staan weer op, geven elkaar een high five en proberen weer verder deel te nemen aan het spel. Maar helaas, de leidsman die verantwoordelijk is voor de handhaving van de door de KNVB opgestelde spelregels heeft een black-out. Hij grijpt naar z'n borstzakje, pakt een kaart en drukt deze bijna letterlijk tegen je neus aan. Hij benadrukt zijn handeling door hard over het veld te roepen: "VERTREKKEN". Zoals je op televisie ook vaak ziet spreidt je je beide armen en vraagt: "Wat heb ik gedaan?" Vanzelfsprekend heeft het geen enkele zin om je op dat moment te verweren en verlaat je schoorvoetend en met de wanhoop nabij het veld.

Na afloop van de wedstrijd kom je in gesprek met je directe tegenstander. Samen lachen jullie om de rode kaart en bied je opponent aan om even mee te lopen naar de scheidsrechter voor enige opheldering. "Dag scheids, ik ben de speler die samen met de ontvanger van de rode kaart een duel aan ging. Zoals iedereen kan overkomen heeft u wellicht een kleine fout gemaakt wat ons in de wedstrijd al behoorlijk wat voordeel opleverde. We kwamen immers tegen tien man te staan. Echter heeft u de rode kaart getoond zonder dat er iets is voorgevallen. Ik schreeuwde "aaah" omdat ik pijnlijk op de grond terecht kwam". Op dat moment was de reactie van de door de KNVB aangestelde scheidsrechter ongelooflijk. Met woord en gebaar laat hij blijken het wel degelijk goed gezien te hebben en overtuigd is van een slaande beweging. Na een ferme discussie krijg je in de gaten dat dit gesprek tot niets zal leiden en je kiest voor een aftocht met je figuurlijke staart tussen de benen.

Het is woensdag middag. Je brievenbus kleppert een paar keer en op je deurmat ligt een brief met KNVB logo erop. Nieuwsgierig maak je de brief open en even stort je wereld in. Een uitsluiting van deelname voor alle wedstrijden die gespeeld worden van jouw team voor de duur van.... Nee, je gelooft het niet. Een schorsing van 7 wedstrijden. Dit moet een grap zijn van iemand die sterk is in het namaken van officiële brieven. Maar niets is minder waar. Het is geen grap, het is bloedserieus. Je bent geschorst voor de duur van 7 wedstrijden.

De hele dag heb je het gevoel alsof je een moord hebt gepleegd. De hele dag voel je je zwaar benadeeld omdat je enorm onrecht is aangedaan. 'S avonds ben je op verzoek van de secretaris aanwezig op de club. In het verweer schrijf je al jouw bevindingen omtrent de hele situatie. Je laat zelfs weten graag een persoonlijke afspraak te maken om je verhaal te komen doen bij de tuchtcommissie. Er is immers een foutieve beoordeling geweest van een mens. En mensen maken fouten. Ook je directe tegenstander had aangegeven met je mee te willen gaan. Na een overtuigend verweer te hebben geschreven verwacht je binnen enkele dagen een herroeping van de uitspraak. Vol goede moed wacht je op vrijspraak. Misschien niet voor aankomend weekend maar zeker voor de week erop.

2 Weken later ligt er weer een brief op je deurmat met wederom hetzelfde KNVB logo. YESS! je vliegt naar de deur, scheurt de envelop open en schreeuwt het uit. Je schorsing is omgezet naar.... een uitsluiting van 8 wedstrijden in plaats van 7. Hoe kan dit gebeuren?